Tegenwoordig moet je alles met passie doen. Je kunt geen blad meer openslaan of het gaat over passie. Met passie koken bijvoorbeeld. Nou heb ik een gruwelijke hekel aan koken, dus dat gaat echt nooit lukken.
Maar zo heb je koffie met passie, autorijden met passie, reizen met passie en leven met passie.
Wat een kul allemaal.
Wikipedia zegt over passie:” In het alledaags spraakgebruik wordt het woord “passie” ook als synoniem voor “overgave” of “met grote inzet” gebruikt.”
Met overgave, getver. Koffie met overgave…….
Kijk, ‘met grote inzet’ daar kan ik nog iets mee. Koken moet ik met grote inzet doen, anders smaakt het nergens naar. Maar met grote inzet autorijden?? Leven?
Leven we niet allemaal met grote inzet? Doen we niet allemaal op onze manier ons best om er wat van te maken? Om een plezierig, zinvol leven te hebben?
Kun je leven zonder inzet?
Ja, je kunt leven ‘op de automatische piloot’, dat kan. Zonder al te veel na te denken, van dag tot dag. Maar als je dat nu fijn vindt is dat toch ook prima? Waarom moet het allemaal zo hoogdravend? Er komen vanzelf tijden waarin je enorm met jezelf geconfronteerd wordt. Dat het leven opwindend, spannend en leuk is. Of verdrietig, angstig, moeilijk. Dat is in ieder mensenleven zo en een ieder moet daar zijn/haar weg in vinden. En dat gaat als bijna vanzelf met grote inzet!
Dat zelfde is het met werk. iedereen moet werk met passie hebben, heet het dan. Nou, eerlijk gezegd vind ik dat kul.
Natuurlijk is het fijn als je leuk werk hebt, waarin je kunt laten zien wat je kan, waarin je uitgedaagd wordt, je dingen leert, en gewaardeerd wordt. Maar dat kan niet vol-continue, een heel leven lang. Altijd zijn er momenten waarop het niet lekker gaat, dingen niet leuk zijn.
Soms is het heerlijk als iets vanzelf gaat, lekker voort kabbelt.
Soms is het nodig dat iets je de keel uit hangt, dat je ergens van baalt. Dat nodigt je uit tot het maken van stappen.
En soms zit er niks anders op dan te werken in die vervelende baan, gewoon omdat er brood op de plank moet komen. Da’s jammer, maar daar is eigenlijk ook daar niks mis mee.
Werken met passie, het is prachtig als het kan. Het is prachtig als je die passie, die gedrevenheid kan voelen in je werk. Maar het is geen noodzaak.
Soms ga je geloven, door al dat geleuter over passie, dat wanneer je gewoon je werk doet, je van een mindere soort bent.
Kortom, weg met dat gezemel over passie. Gewoon leuk werk is goed genoeg.
Helemaal mee eens, word er ook doodmoe van. Woordinflatie heet dat.
Hetzelfde gebeurde met ‘indrukwekkend’ en ‘emotioneel’. Ooit gezien dat iemand op televisie werd gevraagd naar haar beleving van een of andere gebeurtenis? 99% kans dat het antwoord ‘emotioneel en indrukwekkend’ is. Of het nu om de begrafenis van André Hazes gaat, om de troonswisseling of een gruwelijke gezinsmoord. Dus niet meer zemelen over indrukwekkende, emotionele passies graag.
Behalve bij passie begin ik ook ook totale walging bij het woord ‘ vervelend’ en ‘jammer’ te ervaren. Als je je totaal kapot voelt , is het vervelend dat je zo voelt. Maakt niet uit wat de aanleiding, oorzaak is. ‘ ‘Vervelend’ moet dan eventjes empathie uitdrukken, en dan hebben we dat ook weer gehad. Das passend als je net je teen hebt gestoten maar verder? Het is een grote afdoener , meer niet.