Weer bewegen vrouwen mannen tot de aanval!

Er zijn mensen die beweren dat als meer vrouwen op Wallstreet invloed hadden gehad, er geen kredietcrisis zou zijn geweest.
Er zijn ook stemmen die zeggen dat wanneer er meer vrouwen in de RvB en RvC van ABN-AMRO hadden gezeten, de bank niet ten onder was gegaan.
Er zijn er zelfs die beweren dat als de vrouwen aan de macht zouden zijn er geen oorlogen meer zouden zijn.
En dààr wou ik het nu eens over hebben.

Want volgens mij klopt dat niet. Vrouwen kunnen onderling namelijk enorm oorlog voeren. Onderhuids, achterbaks en venijnig.
Ik ken verhalen van vrouwelijke CIO’s of CFO’s die als eerste daad al hun vrouwelijke managers ontslaan en vervolgens alleen maar mannen benoemen. Want de koningin dult geen concurrentie van andere vrouwtjes. Queenbee-gedrag noemen we dat.
Nou, met zulke vrouwen wil ik wel oorlog voeren! Aan de schandpaal met zulke vrouwen.

Vrouwen moeten elkaar juist een beetje helpen. Moeten blij zijn als een vrouw het goed doet.
En in dat kader stond er vanmorgen een aardig artikel in de Volkskrant van Arie Elshout: “Weer bewegen vrouwen mannen tot de aanval”.
Je zou denken dat Arie beweert dat vrouwen mannen doorlopend ophitsen, maar dat is niet aan de orde.

Arie beweert dat het, voor de derde keer in 10 jaar, vrouwen zijn geweest die een dusdanige druk op de Amerikaanse president hebben uitgeoefend dat hij besloten heeft een ander land aan te vallen. Eerst Koeweit, onder invloed van Thatcher, toen Kosovo, door Albright en nu Libië.

En het mooie nu is dat dit het gevolg is van een gezamenlijke inspanning van niet één iron lady, maar van drie!

Hillary Clinton, Susan Rice (Ambassadeur voor de VS bij de VN) en Samantha Power, oud-journaliste verbonden aan de Nationale Veiligheidsraad. Dit drietal wist Obama te overtuigen van de noodzaak tot ingrijpen in Libië. (Een vrouw was kennelijk niet genoeg voor Obama). Maar gelukkig zijn er inmiddels steeds meer vrouwen op invloedrijke posities. En ondersteunen ze elkaar. Wat een verheugend nieuws!

Dat het vervolgens door toedoen van vrouwen oorlog is, is natuurlijk minder goed nieuws.
Maar Arie redt ons uit de brand, want, zo schrijft hij: “Maar voor de vrouwen, en uiteindelijk ook voor Obama en de rest van de internationale gemeenschap, was het allerbelangrijkste dat niemand een situatie op zijn geweten wilde hebben, waarbij Kadhafi zou aanblijven en ‘vele duizenden’ zou doden, zoals Obama het vrijdag omschreef. Dus werd besloten tot oorlog om erger te voorkomen”.

Gelukkig, de eer van vrouwen is gered.

En de Libische opstandelingen zijn er blij mee.